Teraz podchodzę do pandemii z większym dystansem. Dbam o siebie, ale chcę żyć normalnie.

Nie mogłam się doczekać kiedy zobaczę młodzież. Nauka zdalna stworzyła między nami barierę, a spotkań osobistych nic nie zastąpi. Nauczyciel bez ucznia nie istnieje!

Boje się każdego dnia kiedy idę na dyżur, zostawiam wtedy przecież moją rodzinę. Ale jest to lęk mobilizujący do zachowania schematów bezpieczeństwa

W pewnym momencie usłyszałam od swojej rodziny, że choć jestem w domu to ma mnie w nim wcale. Przynajmniej dla nich, bo praca  i uczniowie byli wtedy na pierwszym miejscu.

Najbardziej mnie boli, że straciłam ten czas młodości, kiedy można się wyszaleć. Nie mogłam zorganizować mojej wymarzonej osiemnastki

Czasami ważniejszą sprawą jest zaopiekowanie się uczniem niż sama dydaktyka. Pandemia pokazała to bardzo dobitnie

W trakcie nauki zdalnej okazało się, że mogę spać 18 godzin na dobę i nic mi się nie chce, zapominałam nawet jeść. Wtedy tego nie widziałam, ale teraz wiem, że wsparcie znajomych, wyciąganie mnie  i nie odpuszczanie było pomocne.

Po tym trudnym dla wszystkich czasie potrzebujemy porządnej refleksji, żeby ta lekcja, która nam się przydarzyła, przyniosła długotrwałe, ale korzystne efekty

Ufając ludziom, którzy podjęli decyzję o otwarciu szkól, powierzam im swoje zdrowie. Ufam, że są do tego warunki.

Jeśli dojdzie do ponownej nauki zdalnej z pewnością spojrzę na to inaczej i będę zdecydowanie bardziej przykładał się do swoich zadań.

Młodzież nie lubi być ograniczana. Myślę, że wszystko można zorganizować i przygotować tak, żeby nas nie zamykać i żeby było bezpiecznie.

Gdyby usprawnić i zmodyfikować system nauki zdalnej mogłaby się ona stać przyszłością. Korzyści z tego może być wiele.

Normalność to już jest dziwne słowo, ciężko określić co nią jest. Brakuje mi wyjść, ludzi, tłoku.

Gdybym miał coś poradzić innym uczniom na przyszłość, bo wiem że choć mamy najgorsze już za sobą to było nam ciężko. Więc „Never give up”!

Praca i dom stały się jednością, wszystko się zatraciło, a my musieliśmy sobie jakoś radzić.

W pandemii nauczyliśmy się, że każdy wyznacza sobie granice tego, czego potrzebuje od szkoły i nauczycieli.

To wielka ulga, że znów się widzimy. Kontakt z rówieśnikami jest najważniejszy.